Sixties Vinyl Fever

Het duurt nog even, maar op vrijdag 13 mei zal ik mijn platendraaikunsten vertonen op de bar van Tapperij De Kop'ren Pomp in Winterswijk. Als voorproefje hierbij alvast een 1 uur durende mix van groovy dansplaatjes die voorbij zullen komen. Enjoy!

Snob of top?

Ook zo langzamerhand wel klaar met het volledig uitgemolken concept van de Top 2000? Dan is hier het vervolg op mijn Top 10 van langspelers uit het jaar 1979. We laten lijstaanvoerder Stiff Little Fingers (zie vorige aanmaakblog) achter ons en vervolgen met:

2. Undertones, The: S/T (Sire)

In schril contrast met de rauwe politiek-getinte punk van Stuff Little Fingers stond de joie de vivre van een andere Noord-Ierse band, The Undertones, in die tijd één van de favoriete bands van de bekende Engelse DJ John Peel. Hun debuut-single “Teenage Kicks” sloeg in als een bom en geldt wat mij betreft nog steeds als het perfectste punkpop-liedje aller tijden:



Het jaar daarop volgde hun fantastische titelloze debuutelpee waarop “Teenage Kicks” jammer genoeg ontbrak, maar die verder vol stond met instant classics als “Male Model”, “Here Comes The Summer” en deze:



Jaren later ging de band verder als That Petrol Emotion, zonder zanger Feargal Sharkey, die een solo-carriëre ambieerde. Inmiddels zijn The Undertones weer bij elkaar, dat wil zeggen zonder Sharkey. Begin volgend jaar ga ik ze zien op het Abrahamsfeestje van een Bredase platenvriend.

3. Buzzcocks, The – Singles Going Steady (EMI)

Mijn favoriete band in die tijd, de Beatles van het punk-gilde, waren zonder enige twijfel The Buzzcocks. “Singles Going Steady” was geen officiële studioplaat, maar een compilatie van hun vroege singles. Eentje om in te lijsten. Teveel krakers om op te noemen, maar als ik dan toch moet kiezen:



4. Beat, The – S/T (CBS)

Nee, niet de Britse ska-band, maar de super-energieke powerpop van Paul Collins en zijn consorten. Mijn liefde voor powerpop kwam pas jaren later vol tot bloei, maar ik was al vroeg gegrepen door de strakke poppy klanken van bands als The Knack (“My Sharona”) en The Romantics (“What I Like About You”). Deze debuut-LP van The Beat viste ik goedkoop uit de uitverkoopbak van Music All-In en is sinds jaar en dag onovertroffen in zijn soort:



5. Ramones – It's Alive (Sire)

Zonder concurrentie de best live-punkplaat ooit. Opgenomen op Oudejaarsavond 1977 in het Rainbow Theater in London. De video-registratie van het optreden is al even adembenemend....tsjonge, als ik 'r die avond toch 's bij had kunnen zijn! Ik weet dat een boel zogenaamd geschoolde muzikanten hier hun neus voor ophalen, maar wat ik zie en hoor is pure klasse...een uiterst professionele band, die zeer gedisciplineerd een perfecte show op de planken zet. Gabba Gabba Hey!



6. Wipers – Is This Real? (Park Avenue)

De gehele Seattle-kliek haalde zijn mosterd by The Wipers en Nirvana coverde later zelfs twee liedjes van deze plaat (“Return Of The Rat” en “D-7”). Ik ontdekte The Wipers pas vele jaren na dato, toen deze LP opnieuw uitgebracht werd op het Britse Psycho label. Meesterlijk!



7. Shoes, The – Present Tense (Elektra)

De zoetgevooisde pure pop van de Amerikaanse Shoes ben ik pas jaren later ten volle gaan waarderen. Fantastische harmoniën die het beste van The Beach Boys naar boven roepen.



8. Joy Division – Unknown Pleasures (Factory)

Als 15-jarige dolende adolescent ging ook de Weltschmerz van Joy Division niet ongemerkt aan mijn deurtje voorbij. Jarenlang diep in mijn platenkast weggestopt, maar sinds Corbijn's “Control” in een melancholieke bui af en toe weer terug op de draaitafel.



9. Toms, The – S/T (Black Sheep)

Het soloproject van alles-in-één zanger/liedjesschrijver/multi-instrumentalist Tom Marolda. Een magnifiek staaltje van DIY pop opgenomen op een eenvoudige 4-sporen Tascam recorder. Sinds de CD-reissue van het Not Lame label gelukkig niet meer enkel voorbehouden aan powerpop platensnobs like me.



10. Lloyd, Richard – Alchemy (Elektra)

Nog zo'n juweeltje waarvan ik mij afvroeg of deze door veel inzenders genoemd zou worden (bleek niet zo te zijn), deze prachtplaat van ex-Television gitarist Richard Lloyd.



Haast onvermijdbaar zie ik bij elk jaar achteraf wel wat over het hoofd. In dit geval was dat de L.P. “Even Serpents Shine” van de onvolprezen Only Ones, toch zeker een vijfde of zesde stek waardig. Met zijn karakteristieke stemgeluid behoort Peter Perrett thuis in mijn rijtje van all-time favoriete zangers. “Even Serpents Shine” was met meesterwerkjes als “From Here To Eternity”, “In Between” en “Someone Who Cares” hun beste plaat.



Om niet teveel de muziekfreak uit te hangen die geilt bij plaatjes die (vrijwel) niemand anders ter ore zijn gekomen, moesten er een aantal het onderspit delven, zoals het uitstekende “Add Up” van het Canadese powerpopgezelschap The Numbers, gelijknamige albums van 20/20 en Teenage Head en “Shades In Bed”, het debuut van The Records. Van de bekendere namen haalden “Armed Forces” van Elvis Costello en The Clash's “London Calling” de Top-10 lijst net niet.

Ter vergelijking de Top-10 van alle Platenblad-lezers tesamen:

1.Joy Division – Unknown Pleasures
2.Pink Floyd – The Wall
3.Talking Heads – Fear Of Music
4.Neil Young – Rust Never Sleeps
5.Clash – London Calling
6.Undertones – S/T
7.Joe Jackson – Look Sharp!
8.Only Ones – Even Serpents Shine
9.Police – Regatta De Blanc
10.Wire – 154

Met twee vermeldingen in mijn eigen lijstje en in totaal vier door mij reeds genoemde titels, kunnen we concluderen dat ik er een geheel eigen smaak op na houd, zonder tot de absolute muzikale aliens te behoren. Niet iets om ontevreden over te zijn.

Zij die er voor doorgeleerd hadden, de muziekcritici van het in die tijd nog (bij velen althans) in hoog aanzien staande muziekblad Oor, maakten ook elk jaar de balans op. Hun lijstje zag er zo uit:

1.Ry Cooder – Bop Till You Drop
2.Linton Kwesi Johnson – Forces Of Victory
3.Talking Heads – Fear Of Music
4.Joe Jackson – Look Sharp!
5.Undertones – S/T
6.Wire – 154
7.Ian Dury – Do It Yourself
8.Police – Outlandos d'Amour (dit was eigenlijk een LP uit 1978!)
9.Joy Division – Unknown Pleasures
10.John Hiatt – Slug Line

Tenslotte de onvermijdelijke vraag: hoe ziet JOUW Top-10 van 1979 er uit?

Ook Fleetwood Mac, Kevin Coyne, Japan, Frank Zappa, Graham Parker, XTC, B-52's, Bruce Cockburn, DAF, Peter Hammill, Raymond van het Groenewoud, Tom Petty, JJ Cale, Dave Edmunds, AC/DC, Bob Dylan, Sweet d'Buster, Madness, Michael Jackson, The Cure, Nick Lowe, Motörhead, UFO, Thin Lizzy, The Specials, Doe Maar, Bob Marley, P.I.L., ZZ Top, Gary Numan, Randy Newman, Weather Report, Lowell George, Rory Gallagher, The Who, Prince, Abba, ELO, Nina Hagen, Herman Brood, Van Morrison, Fischer-Z, The Fall, Wreckless Eric, Gang Of Four, Stevie Wonder, The Wings, Sailor, Camel, Pursaflokkur (wie?), The Bintangs, Snakefinger, Dire Straits, Golden Earring, Alan Parsons Project, Led Zeppelin, Tangerine Dream, The Eagles, The Tubes, Patti Smith, Frankie Miller, Cabaret Voltaire, Magazine, Pat Benatar, Wishbone Ash, Moon Martin, Gary Brooker, Ellen Foley, Boomtown Rats, The Jam, Vitesse, Whitesnake, Robert Palmer, The Searchers, Iggy Pop, Moebius & Plank (huh?), Judas Priest, Supertramp, Lee Clayton, The Meteors en vele anderen brachten in dat jaar platen uit, dus KOM MAAR OP!!

Licht Ontvlambaar!

Platenblad is een tijdschrift voor platen- en CD-verzamelaars. Muziekliefhebbers van middelbare leeftijd. Mannen. Het blad bestaat sinds mensenheugenis en heeft in al die tijd slechts cosmetische veranderingen ondergaan. Het in eenvoudige stijl opgemaakte Platenblad houdt zich verre van alles wat hip en trendy is. Daar waar oppervlakkige glossy tegenhangers als Oor en Revolver (nu Lust For Life) allang zijn opgehouden, graaft Platenblad verder. Zwaartepunt ligt bij de popmuziek uit het vinyltijdperk, de jaren zestig tot en met tachtig.

Een van de goede gewoontes van Platenblad is om, als de bladeren van de bomen vallen, de lezer op te roepen zijn favoriete LP-lijstje in te sturen. Niet van het afgelopen jaar, maar van 30 jaar terug! Een op het eerste oog nutteloos en nogal nerdy en stoffig tijdverdrijf, dat je echter dwingt om je eigen platenkast weer 's aan een kritische toets te onderwerpen. Met andere woorden, kan ik al datgene dat er in een jaar muzikaal toe deed wel achteloos zo uit mijn kast te voorschijn toveren? Platenblad publiceert de lijstjes van alle inzenders. Het leuke van andermans keuzes is, dat je er langspelers in terugvindt die je niet kent of zelf al die tijd over het hoofd hebt gezien. Platen die soms na aanschaf ware pareltjes blijken te zijn.

Dit jaar is het dus tijd voor de top tien uit het jaar des Heeren 1980. Ik ben er nog niet uit. Een stapeltje van pakweg twintig puike platen rouleert beurtelings op mijn draaitafel. De definitieve selectie moet binnen twee weken aan Platenblad kenbaar gemaakt worden. Met toelichting.

Dan maar naar het lijstje dat ik vorig jaar instuurde, de toppers van 1979. Op de eerste plaats prijkt een plaat die helemaal in de geest is van mijn blogsite, de L.P. ”Inflammable Material” van de Noord-Ierse punkband Stiff Little Fingers. Ik denk dat er naast “Never Mind The Bollocks” van The Sex Pistols (1977) en “Another Music In A Different Kitchen” (1978) van The Buzzcocks geen andere punkplaat is geweest die in mijn adolescente jongensjaren zo veel indruk op mij gemaakt heeft.

Als geen andere band wist Stiff Little Fingers zijn woede en frustratie - in combinatie met het de rauwe schuurpapieren stem van zanger Jake Burns - zo overtuigend voor het voetlicht te brengen. En ze hadden alle reden om boos te zijn: opgroeien in Belfast, in de uitzichtloze situatie van een door een burgeroorlog geteisterd Noord Ierland. Daartegen stak de verwende middle-class lang-leve-de-lol poser-punk van de meeste andere bandjes nogal bleekjes af. Nadat in 1978 hun debuutsingle “Suspect Device” verscheen, was het een jaar later tijd voor hun eerste album.



De openingsregel van “Suspect Device”, tevens het eerste nummer van de L.P. (“Inflammable material is planted in my head, it's a suspect device that's left 2000 dead”), heeft zich voor eeuwig in mijn geheugen vastgeworteld, evenals trouwens het optreden van de band in de Westfalenhalle in Dortmund, in 1980 uitgezonden in het bekende WDR-programma Rockpalast.

Rockpalast was het enige muziekprogramma dat optredens van popbands van A tot Z op televisie uitzond, tot op de dag van vandaag vrijwel een unicum. Werd het programma in de beginjaren – althans in mijn herinnering – nogal gedomineerd door krautrock-achtig gefröbel van overjarige hippies, daar kwam met de komst van de Engelse presentator en radio-dj Alan Bangs gelukkig verandering in. Vanaf dat moment kwamen ook new wave en punk, zij het spaarzaam, aan bod. Ik herinner me dat ik, gekluisterd aan de buis, met een eenvoudig cassette-deck en microfoon het hele optreden van Stiff Little Fingers heb vastgelegd. Aan dat bandje heb ik nog jarenlang veel plezier beleefd. Hoogtepunt was voor mij het moment waarop zanger Burns het optreden even moest stilleggen in verband met vechtpartijtjes in het publiek. Van dat voorval zijn op het net geen beelden aanwezig, maar gelukkig wel van hun geweldige anthem-song “Alternative Ulster”:



Stiff Little Fingers heeft in latere jaren nog een aantal albums afgeleverd, maar geen van allen benaderden ze ook maar de intensiteit van “Inflammable Material”. Zoals zo vele punkbandjes uit die tijd is ook Stiff Little Fingers weer uit zijn as herrezen. Van de originele bezetting is alleen zanger-gitarist Jake Burns overgebleven. De band speelde begin dit jaar nog in Nederland.

De 'Best of the Rest' van mijn 1979 hitlijst bewaar ik voor een volgend aanmaakblogje. En dan natuurlijk ook de top-10 van 1980 !!