Glashart? Boterzacht!

Onlangs schoof in Winterswijk de brief en informatiekrant van glasvezelexploitant Glashart door de bus. Glashart wil minstens 40% van de Winterswijkse huishoudens verleiden om voor begin volgend jaar een abonnement te nemen bij één van haar service providers. Deze providers leveren straks op het glasvezelnet hun diensten op het gebied van internet, telefonie en radio/tv. Alleen als de 40% wordt gehaald, zal Glashart glasvezel kostenloos doortrekken tot in uw woning. Als u meedoet tenminste. Wilt u geen abonnement, maar al wel de aansluiting, of wilt u de aansluiting op een later tijdstip, dan zijn daaraan (forse) kosten verbonden.

Glasvezelboeren zoals Glashart zijn met een reclame-offensief bezig dat zijn weerga niet kent. Kosten noch moeite worden gespaard om de digitale snelweg vol te plempen met websites die wijzen op de zegeningen van het nieuwe toverwoord. Zoekmachine Google, dat in de U.S.A. zelf in glasvezelnetwerken investeert, presenteert deze éénzijdige informatie niet toevallig bovenaan in haar zoekresultaten. Geen enkel middel wordt geschuwd om de geesten rijp te maken voor glasvezel.

Ook de Winterswijkse informatiefolder van Glashart is een aaneenschakeling van loze beloftes, bangmakerij, boterzachte beweringen en andere prietpraat, ook wel marketingtechniek genoemd. Het gros van de huishoudens heeft voor nu en voor de komende jaren nl. ruimschoots genoeg aan bestaande netwerken, d.w.z. glasvezel tot aan de wijkkasten, met een verbinding van koper/coax tot aan de woning. Glasvezel tot aan de deur is op dit moment hooguit voor grote bedrijven interessant. Allerlei diensten zoals zorg op afstand, thuiswerken, interactief onderwijs, HD-TV etc. die, als ik de folder moet geloven, uitsluitend aan een 100% glasvezelnet zijn voorbehouden, zijn via bestaande technologie al beschikbaar. Zoals overal in deze wereld: hoe meer je betaalt, hoe meer je krijgt. Dat is bij de bestaande pakketten van een provider als UPC zo en dat zal straks bij die van de providers van Glashart niet anders zijn. De kosten voor het doortrekken van glasvezel tot aan de woning zijn hoog. De prijzen die straks, in combinatie met geleverde diensten en behaalde downloadsnelheden, aan de consument worden doorberekend, zullen hooguit vergelijkbaar zijn met die van bestaande providers. Of hun service en betrouwbaarheid beter is, moet nog maar bewezen worden. Geheide kans bovendien dat van de aanbieders de drie kleine kruimelaars (Kick XL, Lijbrandt en Concepts ICT) in no time door grote broer KPN opgeslokt worden. Hoezo gezonde concurrentie?

De directeur van De Woonplaats steunt in een bijdrage het initiatief van Glashart. Dat glasvezel een materie is waar hij geen kaas van gegeten heeft, is wel duidelijk. Digitale informatie gaat niet met de lichtsnelheid door een glasvezel. Ooit wel eens van de brekingsindex gehoord, meneer Catau? De snelheid van licht in een glasvezel is nagenoeg dezelfde als die van een elektrisch signaal in een koperkabel. Wel is de bandbreedte bij glasvezel veel groter en heeft glasvezel in tegenstelling tot koper geen last van elektromagnetische storingen. Maar dat lezen we dan weer niet. Het door Catau aangehaalde voorbeeld van flatgebouwen in Amsterdam Osdorp deugt niet. Er ligt daar nog geen enkele glasvezel tot aan de woning. De aanleg in bestaande flats brengt bovendien extra problemen met zich mee, problemen waar men voorlopig nog niet uit is.

Kwalijker is dat ook de Winterswijkse wethouder Gommers nadrukkelijk partij kiest voor glasvezel als de enige weg naar de toekomst. Je zou zeggen dat voor een wethouder het publiek belang voorop zou moeten staan. Dus een betaalbare en betrouwbare communicatieverbinding die aansluit bij de behoeften van de inwoners, ongeacht welke technologie daarvoor gebruikt wordt. Maar goed, de gemeente heeft zelf ook al 175.000 euro in het glasvezelnetwerk geïnvesteerd, dat vertroebelt een objectieve en eerlijke kijk op de werkelijkheid. Het digitale gemeenteloket dat straks dankzij glasvezel beschikbaar komt? Dit hebben we allang! De lokale overheid als actieve sponsor van commerciële projecten. Waar kennen we dat van?

Als desondanks een grote groep Winterswijkers straks glasvezel wenst, het zij zo. Ik hoop maar dat de juiste vragen gesteld worden, straks op de informatieavonden of als de colporteurs bij u een voet tussen de deur wringen. Gaat (HD)TV-kijken met glasvezel af van mijn bandbreedte als er tegelijkertijd elders in huis iemand op internet zit? Kan ik straks nog zonder extra kosten op meerdere plaatsen in huis TV kijken? Zulk soort vragen.

Van bestuurders verwacht ik dat ze zich kritisch en onafhankelijk opstellen en dat ze niet zoals tot op heden - geen enkele politieke partij uitgezonderd - als een stel lemmingen achter de eerste beste hype aanhollen.

Naschrift:
Met het verzoek tot plaatsing in week 45 is dit artikel ook als ingezonden brief verstuurd naar de redacties van de Winterswijkse Weekkrant en Achterhoek Nieuws. Helaas is het niet geplaatst. Volgens de redactie van de Winterswijkse Weekkrant was mijn bijdrage te lang voor plaatsing in hun 'papieren' editie. De brief staat wel op hun website. De forse advertenties van Glashart en KPN in beide bladen hebben in de afweging - na ik mag aannemen - geen rol gespeeld.

Licht Ontvlambaar!

Platenblad is een tijdschrift voor platen- en CD-verzamelaars. Muziekliefhebbers van middelbare leeftijd. Mannen. Het blad bestaat sinds mensenheugenis en heeft in al die tijd slechts cosmetische veranderingen ondergaan. Het in eenvoudige stijl opgemaakte Platenblad houdt zich verre van alles wat hip en trendy is. Daar waar oppervlakkige glossy tegenhangers als Oor en Revolver (nu Lust For Life) allang zijn opgehouden, graaft Platenblad verder. Zwaartepunt ligt bij de popmuziek uit het vinyltijdperk, de jaren zestig tot en met tachtig.

Een van de goede gewoontes van Platenblad is om, als de bladeren van de bomen vallen, de lezer op te roepen zijn favoriete LP-lijstje in te sturen. Niet van het afgelopen jaar, maar van 30 jaar terug! Een op het eerste oog nutteloos en nogal nerdy en stoffig tijdverdrijf, dat je echter dwingt om je eigen platenkast weer 's aan een kritische toets te onderwerpen. Met andere woorden, kan ik al datgene dat er in een jaar muzikaal toe deed wel achteloos zo uit mijn kast te voorschijn toveren? Platenblad publiceert de lijstjes van alle inzenders. Het leuke van andermans keuzes is, dat je er langspelers in terugvindt die je niet kent of zelf al die tijd over het hoofd hebt gezien. Platen die soms na aanschaf ware pareltjes blijken te zijn.

Dit jaar is het dus tijd voor de top tien uit het jaar des Heeren 1980. Ik ben er nog niet uit. Een stapeltje van pakweg twintig puike platen rouleert beurtelings op mijn draaitafel. De definitieve selectie moet binnen twee weken aan Platenblad kenbaar gemaakt worden. Met toelichting.

Dan maar naar het lijstje dat ik vorig jaar instuurde, de toppers van 1979. Op de eerste plaats prijkt een plaat die helemaal in de geest is van mijn blogsite, de L.P. ”Inflammable Material” van de Noord-Ierse punkband Stiff Little Fingers. Ik denk dat er naast “Never Mind The Bollocks” van The Sex Pistols (1977) en “Another Music In A Different Kitchen” (1978) van The Buzzcocks geen andere punkplaat is geweest die in mijn adolescente jongensjaren zo veel indruk op mij gemaakt heeft.

Als geen andere band wist Stiff Little Fingers zijn woede en frustratie - in combinatie met het de rauwe schuurpapieren stem van zanger Jake Burns - zo overtuigend voor het voetlicht te brengen. En ze hadden alle reden om boos te zijn: opgroeien in Belfast, in de uitzichtloze situatie van een door een burgeroorlog geteisterd Noord Ierland. Daartegen stak de verwende middle-class lang-leve-de-lol poser-punk van de meeste andere bandjes nogal bleekjes af. Nadat in 1978 hun debuutsingle “Suspect Device” verscheen, was het een jaar later tijd voor hun eerste album.



De openingsregel van “Suspect Device”, tevens het eerste nummer van de L.P. (“Inflammable material is planted in my head, it's a suspect device that's left 2000 dead”), heeft zich voor eeuwig in mijn geheugen vastgeworteld, evenals trouwens het optreden van de band in de Westfalenhalle in Dortmund, in 1980 uitgezonden in het bekende WDR-programma Rockpalast.

Rockpalast was het enige muziekprogramma dat optredens van popbands van A tot Z op televisie uitzond, tot op de dag van vandaag vrijwel een unicum. Werd het programma in de beginjaren – althans in mijn herinnering – nogal gedomineerd door krautrock-achtig gefröbel van overjarige hippies, daar kwam met de komst van de Engelse presentator en radio-dj Alan Bangs gelukkig verandering in. Vanaf dat moment kwamen ook new wave en punk, zij het spaarzaam, aan bod. Ik herinner me dat ik, gekluisterd aan de buis, met een eenvoudig cassette-deck en microfoon het hele optreden van Stiff Little Fingers heb vastgelegd. Aan dat bandje heb ik nog jarenlang veel plezier beleefd. Hoogtepunt was voor mij het moment waarop zanger Burns het optreden even moest stilleggen in verband met vechtpartijtjes in het publiek. Van dat voorval zijn op het net geen beelden aanwezig, maar gelukkig wel van hun geweldige anthem-song “Alternative Ulster”:



Stiff Little Fingers heeft in latere jaren nog een aantal albums afgeleverd, maar geen van allen benaderden ze ook maar de intensiteit van “Inflammable Material”. Zoals zo vele punkbandjes uit die tijd is ook Stiff Little Fingers weer uit zijn as herrezen. Van de originele bezetting is alleen zanger-gitarist Jake Burns overgebleven. De band speelde begin dit jaar nog in Nederland.

De 'Best of the Rest' van mijn 1979 hitlijst bewaar ik voor een volgend aanmaakblogje. En dan natuurlijk ook de top-10 van 1980 !!